Mijn basis en interesse voor verschillende alternatieve therapie- en behandelvormen werd gelegd toen ik zelf in de puberteit verschillende vage klachten kreeg. Ik werd echt beperkt in mijn doen en laten maar er was geen medische verklaring voor die beperking. Onderzoek na onderzoek maar geen duidelijke oorzaak of diagnose. Dit was erg frustrerend en het zorgde voor veel onbegrip. Onbegrip bij mezelf, maar ook bij mijn omgeving. Ik werd erg onzeker en ik ging wanhopig op zoek naar oplossingen. Psychologische trajecten, revalidatie trajecten, oefeningen om spanning te verminderen, spierkracht opbouwen, meer bewegen, het hielp allemaal niet. Of eigenlijk lukte het allemaal ook niet. Er kwam geen oplossing, geen hulpmiddel en ik ervaarde weinig tot geen verbetering. Ieder traject zorgde wel voor iets van verlichting, maar dat had meer te maken met dat ik er beter mee leerde omgaan in plaats van dat de klachten echt verdwenen. Ik bleef belemmerd in mijn doen en laten, zowel mentaal als fysiek. Geen arts wist waarom en ik wist het ook niet. Het zal wel gewoon zo zijn. Het is niet medisch werd er dan vaak gezegd. Leer er maar mee leven. Super fijn natuurlijk. Begrijp mij niet verkeerd, maar daarmee was het voor mij niet weg. Het was er nog steeds. 
Met aanpassingen en met een stuk minder werkbelasting en sociale belasting dan de gemiddelde leeftijdsgenoten vond ik zelf een betere balans. Dit had een positief effect op mijn klachten, maar ze verdwenen nooit helemaal. Het dagelijks balanceren op de grens van mijn lichamelijke en mentale belasting werd een halve dagtaak, maar het was oké. Ik hield er rekening mee en ik kon de scherpe randjes onderdrukken met pijnstillers of met angst verlichtende medicatie. Het ging in ieder geval beter en het voelde alsof ik iets meer controle had over mijn lijf. 

Totdat ik 7 jaar later ineens in een totaal andere situatie kom. Ik ben zwanger. Ik ben zwanger van een tweeling en alles mijn balans en en opgedane kennis tijdens alle behandelingen en trajecten is compleet verdwenen. Mijn hoofd en mijn lichaam namen het helemaal over en het voelde alsof ik mezelf niet meer was en alsof mijn gedachten en emoties mij helemaal in hun greep hadden. Het was beangstigend en het was daar van het ene op het andere moment. Het werd mij heel erg duidelijk dat er niets opgelost was en dat de angsten en gevoelens die ik jaren geleden ook had er gewoon nog waren. Alleen nu nog heftiger en extremer. Dit resulteerde in een prénatale depressie.
Getsie, dat was een nare periode. Dit was onvoorstelbaar raar en donker. Ik was de controle helemaal kwijt. Geen controle over mijn denken, doen en laten of over het uiten van mijn emoties. Een hele harde les die mij heeft doen laten inzien dat we dus echt helemaal niets kunnen onderdrukken. Niet eindeloos in ieder geval. Ooit komt het terug. Trauma komt altijd terug. De trigger moet alleen groot genoeg zijn of vaak genoeg herhaald worden. Voor mij was het zwanger zijn met alle angsten die daar gewoon bij komen kijken zo'n trigger. Ik kreeg medicatie en ik mocht mij wekelijks melden op de POP-poli. Een poli speciaal voor zwangere vrouwen met psychische klachten. Alle hulp die ik kreeg hielp. Halverwege het tweede trimester voelde ik mij beter. De laatste periode van de zwangerschap keek ik gelukkig ook uit naar de geboorte van de kindjes. Ik zag gelukkig ook de mooie kanten van het zwanger zijn. Van het wonderlijke. Ik had nog heel veel angst maar ik voelde ook vertrouwen. 

Na de geboorte van de kinderen ging het binnen een week helaas weer mis. Mijn hele systeem ging weer in 'storing'. Een gekke periode met een postnatale depressie en veel lichamelijke klachten en angsten. Het cirkeltje was weer rond en ik was er dus nog niet. Achteraf best logisch, want ik nam alleen maar medicatie en verder heb je met zijn allen maar één doel en dat is de zwangerschap tot een goed einde brengen. Ik moest dus echt nog aan mezelf werken voordat ik mij ECHT beter zou gaan voelen. Met de fantastische hulp van mijn verloskundigen praktijk en van mijn behandelaren is het uiteindelijk weer de goede kant op gegaan. Ik weet echt niet wat ik zonder deze hulp had gemoeten. Dus mocht één van jullie (die ons gezin geholpen heeft) op deze pagina uitkomen: 'ik ben jullie voor altijd dankbaar'!
Ik kan nu zeggen dat ik er alles behalve zwakker van geworden ben. Het gaat nu goed met mij. Dankzij deze depressie weet ik nu wel wie ik echt ben, wat ik echt wil, wat ik kan en vooral wat ik echt nodig heb. Nu heb ik een eigen praktijk en wil ik zo'n vorm van depressie nooit meer meemaken maar had ik hem tegelijkertijd ook niet willen missen. Het heeft mij ontzettend veel opgeleverd! 

Omdat depressie en zwangerschap nog steeds liever niet in dezelfde zin voorkomt, wil ik zeggen: "Alsjeblieft lieve mama's EN ook papa's, trek aan de bel als je denkt dat dit jou of jullie ook aan het overkomen is. Er is heel veel goede hulp en jij verdient die hulp. Je hebt hier geen controle over. Je kunt hier niets aan doen. Het overkomt je. Geef het aan bij jouw verloskundige of bij iemand anders die jij vertrouwt. Heb je deze personen niet in jouw omgeving? Trek dan a.u.b. bij mij aan de bel. Ik gebruik graag mijn eigen kennis en ervaring om jou advies te geven waar je deze hulp kan vinden of om de schakel te zijn in het inschakelen van deze hulp.